Δυο τεχνικοι της ΙΚΕΑ
…έβαζα πολλά με το νου μου και μόνο τρία χρόνια μετά, όταν πιάστηκα, έλυσα το αίνιγμα. Μ’ είχαν λιώσει στο ξύλο στην Ασφάλεια και μου έβαλαν ν’ ακούσω μια μαγνητοφωνημένη συνομιλία.
Τον αστυνόμο Μπάμπη, παρακαλώ, είναι κάτι επείγον… έλεγε μια αλλοιωμένη ανδρική φωνή.
«Πέστε μας, θα του το μεταφέρουμε…»
«Όχι, είναι αυστηρά προσωπικό, σε δέκα λεπτά κρίνονται όλα… θα πας φυλακή, αν δεν τον φωνάξεις…» του είπε σε ύφος διαταγής. Δεν πρέπει να πέρασε μισό λεπτό κι ακούστηκε από την άλλη άκρη:
«Μπάμπης εδώ… Ποιος είναι;»
Αν έχετε κεριά, αστυνόμε, ανάψτε τα, θα γίνει μεγάλο πανηγύρι απόψε», ακούστηκε η φωνή κι ήταν συνωμοτική και σοβαρή, περίπου συμβουλευτική.
«Ποιος θα το κάνει; Πού;…» σφύριζε η φωνή του σαν του φιδιού.
«Δυο τεχνικοί της ΙΚΕΑ, ένας ψηλός κι ένας κοντός, θα κατεβάσουν τους διακόπτες».
Ποια οργάνωση; φέρμαρε όπως το κυνηγόσκυλο το θήραμα του ο Μπάμπης.
«Δεν έχει όνομα, αστυνόμε».
Ποιος; Ποιος είσαι;» κροτάλιζε ο Ιαβέρης της εθνικοφροσύνης.